Wszystko przez Parkinson

Ogromne dzięki za 30000 wejść :D Jesteście wielcy :D

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hermiona wracała pustymi już korytarzami Hogwartu, za pięć minut zaczynała się cisza nocna, więc szybkim krokiem wracała z biblioteki. W ramionach niosła dwa grube tomy ksiąg z zaklęciami, które chciała wykorzystać do eseju dla Flitwicka. Krzywołap plątał jej się między nogami i domagał się uwagi z jej strony, jednak ona rozmarzona o swoim chłopaku nie zwracała na niego większej uwagi, a jak to bywa z kotami, one tego nie lubią. Gdy rudzielec przeszedł między jej nogami, ona straciła równowagę i przed upadkiem zdążyła tylko zauważyć Pansy całującą jej ukochanego Ślizgona.

Teodor Nott już od dawna starał się o Gryfonkę, więc gdy zobaczył ją leżącą na zimnej podłodze, a wokół niej książki, nie zastanawiając się nawet pięć sekund, odepchnął Parkinson i ruszył w jej stronę. Ona z oczami pełnymi łez sama próbowała się pozbierać, nie patrząc na chłopaka zbierała książki nawet nie podnosząc się z podłogi. Nott nie zwracając uwagi na jej protesty podniósł ją z zimnej posadzki.

- Hermiono… posłuchaj mnie. Błagam, to nie tak jak to wyglądało… - gdy tylko to powiedział czekał na tyradę, że jak on śmiał, że się na nim zawiodła lub coś w tym stylu. Nie doczekał się takiej reakcji. Usłyszał plask jej drobnej dłoni o jego policzek, jednak nawet go nie poczuł.

- Cholera… - to jedyny komentarz na jaki się zdała, bo ręka bolała ją jeszcze po upadku, on zobaczył mokre ślady na jej policzkach kiedy odwracała się by odejść.

- Hermiono… - chciał ją złapać za ramię.

- Nie, Teodorze… po co… - jej głos łamał się w każdym słowie, a w przerwach było słychać łkanie i wtedy Ślizgon zrozumiał, że niczego nie naprawi. Patrzył jak miłość jego życia powoli odchodzi starając się wyglądać dumnie, jednak on miał świadomość rozmazanego tuszu pod oczami, lekko zgarbionej postawy, która nie była tylko skutkiem ciężkich książek, a lekkie dreszcze jakie ją przechodziły były dowodem płaczu, a nie jak zwykle przyjemności.

Następnego dnia rano zobaczył ją na śniadaniu w Wielkiej Sali. Zwykle ona i Ginny Weasley siedziały przy stole Slyterinu, Hermiona z nim, a ruda obok Blaisa, ale dziś siedziały z gryfonami. Ona z lekko zapuchniętymi oczami, a Weasley nakładała jej jedzenie i zmuszała do jedzenia. Obie wyglądały kiepsko, widać Ginn była naprawdę dobrą przyjaciółką siedzącą przy niej cały czas.

Tak to wyglądało na wszystkich lekcjach i posiłkach. Miona była cieniem człowieka, nie zgłaszała się do odpowiedzi, siadała na swoich stałych miejscach, jednak była jakby nieobecna. Na przerwach się nie odzywała, ale Ginny i znajomi byli koło niej. Na posiłkach prawie nie jadła, a jak tylko widziała Notta jej oczy się szkliły i chciała uciec jak najdalej od niego. Jednak na eliksirach Snape nie tolerował przesiadania się, a oni jako para od początku roku siedzieli razem. Teraz też musiała wytrzymać. Usiadła przy skraju ławki i patrzyła tępym wzrokiem w tablicę, rzadko mrugała by powstrzymać łzy. Gdy Teodor usiadł koło niej, ona przeniosła wzrok na kociołek i nie zmieniła pozycji nawet gdy Snape zadał pytanie, na które odpowiedź znała już w pierwszej klasie. Jej ręka ani razu nie wystrzeliła w górę, a na pergaminie zapisywała wszystko ze słuchu, by nie podnosić wzroku na tablicę i przypadkiem nie spojrzeć na sąsiada. Nagle zobaczyła jego dłoń nad swoimi notatkami, a on zostawił jej wiadomość na małym kawałku pergaminu. Ona nawet go nie czytając, magią manualną go spaliła. Po dwóch minutach pojawił się większy, cały zapisany drobnym pismem, które tak dobrze znała. Zacisnęła zęby i starając się nie czytać też go spaliła, jednak magia manualna jest dużo bardziej wyczerpująca niż różdżkowa, więc lekko przebrała palcami, by trochę się rozluźnić. Tym razem i Teodor użył magii i jej notatki zmienił w swoją wiadomość. Próbując nie zwracać na nią uwagi mimowolnie wyłapała takie fragmenty jak wybacz mi… nie całowałem jej… kocham Cię... wtedy zrobiła coś na co nigdy się nie odważyła. Podniosła powoli i niepewnie rękę.

- Profesorze Snape. Kręci mi się w głowie… nie wiem czy będę w stanie zostać na lekcji… Mogę iść do pani Pomfrey? - Miała szczęście, że mama w dzieciństwie zapisała ją na obóz aktorski w czasie wakacji, a przez przepłakaną noc wyglądała koszmarnie. Niestety nie doceniła swojego nauczyciela.

- Oczywiście. Panie Nott, proszę odprowadzić przyjaciółkę do Skrzydła Szpitalnego.

Wszyscy wiedzieli, że ta dwójka ma ciężki okres, nawet profesorowie żyli plotkami uczniów. Jednak Snape założył się z Vector, że Ślizgon i Gryfonka najpóźniej za trzy dni się pogodzą. Vector była pewna, że będą potrzebować przynajmniej tygodnia. Hermiona zmieliła przekleństwo w ustach i starając się ignorować ramię Teodora sama wstała i lekko chwiejnym krokiem ruszyła do drzwi lochu, żeby profesor nie domyślił się jej gry, a Ślizgon ruszył za nią lekko asekurując ją silnymi rękami, nie był na tyle zuchwały, by ją objąć. Gdy wyszli z klasy, Gryfonka się odwróciła i nie patrząc mu w oczy powiedziała znów łamiącym się głosem:

- Gratulacje, możesz przez godzinę się obijać, a ja pójdę do dormitorium. Żegnam.

- Nie. Najpierw idziemy do Skrzydła Szpitalnego, wyglądasz okropnie, to cud że do tej pory jeszcze nie zemdlałaś. A po drugie miałem cię pilnować. Po trzecie, gdybyś nie spaliła moich wiadomości wiedziałabyś, że muszę z tobą porozmawiać, bo to co wczoraj widziałaś było nieporozumieniem.

Gdy on mówił, ona płakała i powoli odchodziła, starając się nie słuchać tego co mówił. Tym razem ją zatrzymał.

- Słuchaj jak do ciebie mówię! – nie wytrzymał presji i wykrzyczał to na cały głos. Mieli szczęście, że tak jak Hermiona powoli się cofała, on podążał za nią, więc byli już dość daleko od klasy Snapa. To był pierwszy raz gdy Nott podniósł przy niej głos, zawsze był czuły i stonowany. Mówił wszystko głosem przepełnionym emocjami, ale nigdy nie krzyknął. Dopiero jak Hermiona się całkowicie rozpłakała, a on ledwo złapał ją w locie, by znów nie uderzyła o chłodną kamienną podłogę, zaczął szeptać do jej ucha.  – Wybacz mi, Hermiono. Nie wiem co we mnie wstąpiło, nie chciałem krzyknąć. To był wypadek, błagam wysłuchaj mnie. – Trzymał ją mocno w ramionach, delikatnie głaszcząc jej włosy. – Wysłuchasz mnie? Nie zajmę ci więcej niż dziesięć minut, a jeśli dalej będziesz mnie nienawidzić, pozwolę się potraktować najokrutniejszą klątwą. Jednak wolałbym żebyś użyła różdżki, a nie ręki, bo już wczoraj cierpiałaś przez uderzenie mnie…

- Nie dam ci dziesięciu minut. Nawet jednej minuty nie jesteś wart. Tylko powiedz mi czy było warto, czy ona naprawdę jest tak świetna, że wolałeś ją ode mnie…

- Ona jest niczym… jesteś tysiąc razy lepsza od niej.

- Marne pocieszenie, a teraz żegnam. – Wbrew jej oczekiwaniom on jej nie puścił, a mimo że ona się szarpała on ją dalej trzymał. – Puszczaj! – krzyknęła dławiąc się łzami. On nie mogąc na to patrzeć, a tym bardziej na to pozwolić wziął ją delikatnie na ręce nie zaważając na to, że jej małe piąstki okładają jego tors i ramiona, a otwarta dłoń nie raz dosięgła jego twarzy. Zaniósł ją do swojego dormitorium, co nie było dla niej żadną nowością, dużą część czasu tu spędzali, zwłaszcza, że Gryfoni nie umieli pogodzić się z Ślizgonem w swojej wieży, a Nott jako prefekt naczelny miał prywatną sypialnię. Posadził ją na zielonym fotelu, w którym zwykle on siedział i czytał. W takich momentach zawsze ona przychodziła bez zapowiedzi, siadała na jego kolanach i częstowała namiętnym pocałunkiem. Teraz on stał pół metra od niej, a ona trzęsła się ze złości, bezsilności i płaczu.

- Hermiono, ja jej nie całowałem, to ona mnie pocałowała. Proszę, uwierz mi… nigdy bym cię nie zdradził. Jesteś moim ideałem i myślałem, że o tym wiesz.

- Już ci wierzę. Tak nagle Parkinson się tobą zainteresowała i zaczęła cię obcałowywać po kontach. A nawet jeśli to czemu jej nie odepchnąłeś? Przecież jest tak samo słaba jak ja! Mi dzisiaj nie dałeś najmniejszych szans, a wczoraj ona cię omotała!? No i nagle wzięło cię na wyznania! Że niby jestem twoim ideałem?! Wcześniej ledwo zdobywałeś się na kocham cię i to też bardzo rzadko! – Nawet nie zauważyła kiedy wstała i zaczęła rzucać w Ślizgona wszystkim co miała pod ręką, od poduszki leżącej na fotelu, pustej szklanki ze stolika, koszulki z jego łóżka, aż po ciężki tom księgi zaklęć stopień siódmy. Tylko fartem uniknął ciężkich przedmiotów, przed lżejszymi nawet się nie bronił, bo wiedział, że zasłużył na to wszystko. Gdy Gryfonka opadła z sił, nagle osunęła się na miękki dywan. Była tak wycieńczona, że naprawdę zemdlała. Teo upadł przy niej na kolanach i metodycznie sprawdził puls, położył w łóżku i delikatnie wybudził. Gdy już odzyskała przytomność nie dając jej dojść do słowa wlał jej do ust eliksir słodkiego snu i wysłał sowę do profesor McGonagall, by zwolniła ją z wszystkich lekcji. Sam wrócił na pozostałe i robił porządne notatki, tak by i Hermiona mogła z nich korzystać. Gdy po całym dniu wrócił do dormitorium, spodziewał się zastać tam jeszcze śpiącą dziewczynę. Wielkie było jego rozczarowanie gdy pokój był cały rozwalony, ubrania zajmowały wszystkie możliwe powierzchnie, pergaminy były rozrzucone po całym pokoju, a jego kotka Kita zła na cały świat leżała na środku łóżka i się myła tak jakby chciała godnie zastąpić Gryfonkę na tym miejscu. Gdy sprzątał cały ten bałagan, dostrzegł wiadomość od niej. Nie wiem jak mogłeś mi to zrobić, nie dość że mnie zdradziłeś, to jeszcze uśpiłeś w swoim pokoju do którego zaciągnąłeś mnie siłą. Nie wiem co się z tobą stało. Już nie jesteś tym Ślizgonem, którego pokochałam przez wakacje. Proszę. Zostaw mnie. Pergamin był poplamiony od łez, a on wiedział, że nie może spełnić jej prośby. W jednej chwili zostawił nie do końca uprzątnięty pokój i pewnym krokiem ruszył w stronę siódmego piętra. Bez chwili namysłu wszedł do pokoju wspólnego gryfonów. Nie zwracając najmniejszej uwagi na nienawistne spojrzenia, ruszył do dormitorium Granger. Dzięki ślizgońskim sztuczkom wszedł po schodach do damskiego dormitorium i bez zastanowienia włamał się do niego. Kiedy zobaczył swoją miłość zapłakaną w ramionach młodej Weasley, jego serce zabiło mocniej jakby wyrywając się do starszej Gryfonki. Gdy Ginn go zobaczyła, ruszyła w jego stronę z różdżką i uderzyła nim z całej siły o ścianę. Gdy wisiał dziesięć centymetrów nad podłogą przytrzymywany jedynie zaklęciem, nie patrzył na swojego oprawcę w postaci drobnej rudowłosej. Patrzył za nią. Lekko przyduszony mówił słabym głosem:

- Kocham cię od czterech lat, w trzeciej klasie pierwszy raz zauważyłem jak wyjątkowa jest twoja inteligencja. Byłem pod wrażeniem twoich ocen i ilością przedmiotów na które chodziłaś… byłaś niesamowita. Na balu w czwartej klasie zobaczyłem jaka jesteś piękna. Gdy tańczyłaś z Krumem byłaś najładniejsza na Sali. Później było ze mną coraz gorzej, nawet nie chciało mi się umawiać z innymi. Jednak  spotkałem cię w te wakacje… te trzy tygodnie w Australii gdzie odnalazłaś rodziców były najlepszymi w moim życiu. Robiłem wszystko żebyś tylko mnie zauważyła. Chodziłem tam gdzie ty, oglądałem najbardziej babskie filmy, żeby tylko móc siedzieć koło ciebie, nauczyłem się surfować, a wszystko tylko po to, by spędzać z tobą czas. Ten rok szkolny był moim marzeniem. Siedziałaś ze mną na wszystkich wspólnych lekcjach, pozwalałaś się całować na przerwach, a po lekcjach razem pisaliśmy eseje na błoniach lub w bibliotece, mogłem zabierać cię na imprezy do Slyterinu i przesiadywać w dormitorium, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Naprawdę sądzisz, że przekreśliłbym to jednym pocałunkiem z Parkinson? Od dzieciństwa nasi rodzice chcieli byśmy się pobrali, ale ja cały czas okazywałem dystans i ignorowałem jej kokieterię. Wczoraj szedłem po ciebie, kiedy na nią wpadłem, stałem tyłem, a ona cię zobaczyła i mnie pocałowała, gdy tylko dotknęła moich ust ją odsunąłem i zobaczyłem jak się przewracasz. Resztę znasz, nie dałaś mi nic powiedzieć, a ja miałem wrażenie, że moje serce rozsypuje się jak potłuczone szkło.

- Ginn, puść go… - Hermiona nadal łkała, jednak przez całą przemowę Teo patrzyła mu w oczy i wiedziała, że nie kłamał, specjalnie dla niej opuścił mury oklumencji, sam wszedł w jej umysł, żeby dać jej znać, by go sprawdziła. Kiedy on upadł na podłogę po zdjęciu zaklęcia przez rudą, od razu znalazł się przy Mionie, przytulając ją i pozwalając plamić łzami swoją koszulkę. – Teo, przepraszam.

- Nie przepraszaj, skarbie. Rozumiem cię. – Cały czas ją gładził po plecach, a ona wtuliła się w niego. Nie wiadomo kiedy Weasley się ulotniła i para została sama.

- Kocham cię. – wyszeptała prosto do jego ucha. On ujął jej podbródek i spojrzał głęboko w jej czekoladowe oczy swoimi czarnymi jak heban. Przybliżył swoją twarz do niej jak zwykle, rozkoszując się tą magiczną chwilą. Powietrze było ciężkie od emocji, prawie namacalne. Strach o brak wspólnej przyszłości, pogarda, ból, ulga, przebłyski szczęścia, zazdrość, rozgoryczenie, a między tym wszystkim bezgraniczna miłość.

- Też cię kocham. – przysunął się bliżej i już dotykał jej pełnych, malinowych ust, dłonią objął jej kark, by nie odsunęła się nawet odrobinę, drugą rękę położył na jej lędźwiach przyciągając ją do siebie. Jej palce wczepiły się w jego gęste, miękkie, czarne włosy, a druga dłoń od razu znalazła swoje miejsce pod jego szarym podkoszulkiem. Gdy on władczo i zarazem delikatnie rozwarł jej usta językiem, ona z przyjemnością pogłębiła ten pocałunek pełen desperacji. Prawie boleśnie potrzebowali swojej bliskości. Gdy ich zęby się spotkały, ona cicho zachichotała, a on z niedowierzeniem pokręcił głową, mimo to po prostu położył ją na plecach i zaczął składać delikatne pocałunki na jej czole, powiekach, czubku nosa, policzkach, w końcu dłuższą chwilę poświęcił jej ustom. Gdy zbadali je dokładnie swoimi językami Miona zdjęła jego koszulkę i rzuciła gdzieś w kąt. Przetoczyli się tak, że teraz ona siedziała na nim okrakiem, całowała go zapamiętale i rękami błądziła po jego torsie.

Tak przyjemnie spędzili cały wieczór, jak i resztę życia.