Gdy Czarny Pan jest u władzy

Wszystkie cytaty jakie tu wyłapiecie pochodzą z piosenki "tylko jedno życie" z musicalu 

"afera Mayerling"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Czarny Pan zwyciężył, większość osób z jasnej strony została zamordowana, porwana, zniknęła lub popełniła samobójstwo, jednak jest jeden bardzo wyraźny wyjątek, który żyje w miarę spokojnie. Nie uznaje ideologii Voldemorta, ale nie walczy z nim, trzyma się z boku i żyje tylko dzięki swojej miłości, która nigdy nie była po dobrej stronie. Hermiona Granger kocha Severusa Snape’a ze wzajemnością i tylko dzięki niemu dalej żyje. To Sev zabił Weasleya i przekonał Granger do przejścia na ciemną stronę, to on wystawił Pottera na tacy swojemu panu i tylko dzięki temu otrzymał łaskę wolnej miłości. Można powiedzieć, że Voldemort wręcz błogosławi temu związku, ponieważ dzięki temu ma ogromną wiedzę panny Granger pod ręką. Dziś rano Hermiona jak co dzień dostała wiadomość od Snape’a z prośbą o spotkanie podczas kolacji, z ogromnym entuzjazmem się na nie zgodziła. Każdy kto ich choć raz razem widział mógł z czystym sumieniem (o ile takie jeszcze zostało mimo wojny) powiedzieć, że bardziej zakochanej w sobie pary nie widział. Nie spędzali razem całych dni, ponieważ Severus dostawał misje od Voldemorta, a dodatkowo miał na głowie pracę w Hogwarcie. Był dyrektorem w szkole, która już nie była taka jak dawniej. Za to  Hermiona za zadanie miała ciągłe siedzenie w bibliotece i poszerzanie swojej wiedzy. Musiała przyznać, że mimo zmiany stron jej zajęcie niewiele się zmieniło, w zakonie to też było jej główne zadanie, a tu miała szersze pole do popisu. Zwłaszcza, że zakon już nie istniał. Tego dnia zagłębiała się w treści związane z transmutacją międzygatunkową, tego chciał Czarny Pan, więc ona, by nie stracić ukochanego i życia, bez słowa skargi przeszukiwała coraz starsze tomy i robiła dokładne notatki, by nie uronić nawet jednej myśli. Wtedy do jej królestwa weszła wysoka, ubrana całkowicie na czarno postać. Było widać bladą skórę dłoni i powolny, pełen gracji krok. Hermiona od razu widziała, że to nie żadna z osób, których mogłaby się spodziewać. Było późno więc miała nadzieję, że to jej ukochany, ale to nie był Sev, któremu udało się szybciej wyjść ze szkoły. To też nie Voldemort, który uwielbiał przyglądać się jej pracy i dopytywać szczegółów potrzebnych do dokładniejszego użycia magii. Można powiedzieć, że Hermiona już się do niego przyzwyczaiła i nie wzdrygała się od jego głosu, a jego obecność nie zagęszczała atmosfery. Ta dwójka w zadziwiający sposób znalazła wspólny język, gdy rozmawiali o kolejnych dziedzinach magii i nowych odkryciach.

Tym razem jej gościem okazał się nie kto inny jak Lucjusz Malfoy. Już od dawna miał chrapkę na tę drobną Gryfonkę.  Jeszcze przed wojną podziwiał jej inteligencję, a nie jak Severus dopiero, gdy wyrosła na piękną kobietę. Jednak to nie on ją wprowadził w czarnomagiczny świat, więc teraz nie miał do niej prawa, ona miała być zabawką starego Nietoperza i podręczną encyklopedią Czarnego Pana.

- Witam, panno Granger.

- Pan Malfoy, co pana tu sprowadza?

- Jest pani inteligentna, powinna pani  wiedzieć, że od dawna nie jest mi pani obojętna. – powiedział stosunkowo miłym tonem.

- Pana IQ również jest powyżej normy, więc powinien pan wiedzieć, że kocham innego.

- Moja droga panno Granger, nie sądzisz chyba, że ty… zwykła szlama… wystarczysz takiemu mężczyźnie jak Snape. Powinnaś wiedzieć, jak twój los jest niepewny, a życie kosztowne, powinnaś znaleźć coś pewniejszego, dzięki czemu na pewno przeżyjesz. I to na wysokim poziomie.

- Panie Malfoy, co pan insynuuje? Severus mnie kocha, a poziom życia przy nim jest wyższy niż ten, o którym kiedykolwiek marzyłam. Zresztą to nie pieniądze są najważniejsze, a miłość. Futro z norek, czy stos diamentów nie pomogą, gdy serce jest chore i niezdolne do miłości.

- Proszę, niech pani skończy ten cyrk, proszę po prostu podać cenę, jestem pewien, że z łatwością się dogadamy.

- Nie wiem jak pan śmie… tak ubliżać mi? O nie, mnie nie można kupić!

- Chwytaj okazję, bo będzie ci żal, pieniądz wieczny jest, a uczucie Severusa nigdy nie będzie pewne. Wierzę w pani rozum i spryt, niech się zakończy ten flirt.

- Severus mnie kocha, nigdy nie musiał mnie kupować, umiał mnie samym sobą oczarować.

- Tak, kocha cię, dopóki mu się nie znudzisz, później wyrzuci cię w kąt, a Czarny Pan pozbędzie się kolejnej szlamy. Zanim przestanie cię znać musisz zrozumieć, że jeszcze jestem ja.

- Ja mu wierzę…

- Ach, kochana, nie wiesz dokąd prowadzi nas wiara? Kiedyś wierzono, że świat płaski jest, dziś tylko wzbudza to śmiech!

- Miłość wieczna jest, siłę czerpie z gwiazd nieskończoną.

- Starczy już tych bzdur, bo zwątpię w twój intelekt, zejdź na ziemię i po prostu podaj cenę.

- Miłość nie skreśla rozumu, a napędza cały świat, wypełnia mnie i nie wyrzeknę się jej. Musi się wreszcie pan z tym pogodzić. Już na zawszę chcę kochać Severusa i być kochana tylko przez niego.

- Ślicznotko uwierz mi! Zaraz znajdę ci tysiące innych pań, słodkich tak jak ty, które dadzą mu wieczną miłość i durne gwiazdki z nieba!

- O nie, tylko moja miłość prawdziwa jest!

- Skończ z tym uporem, bo sprawię ci loch!

- Malfoy! Czyżbyś chciał mi coś powiedzieć? - w tym momencie do biblioteki wszedł sam Voldemort.

- Och, panie – mężczyzna upadł na kolana, a Hermiona jak zwykle się skłoniła i pozwoliła sobie usiąść w fotelu, by się uspokoić.

- Panno Granger, czy Lucjusz przeszkadza pani w pracy?

- Tak, próbował mnie przekonać do swoich zalotów.

- Grożąc ci lochami? Malfoy, nie tak uwodzi się inteligentne kobiety, Crucio. – gdy mężczyzna wił się z bólu przed swoim panem ktoś lekko zapukał do drzwi, które po chwili się uchyliły i zza nich można było zobaczyć lekki uśmiech na twarzy czarnowłosego mistrza eliksirów. Gdy tylko zobaczył jaka scena odgrywa się w bibliotece, uśmiech zniknął z jego twarzy i sam uklęknął przed swoim Panem.  – Wstań Severusie, zgaduję, że jesteś umówiony z panną Granger, a nie przyszedłeś przeszkadzać jej jak pan Malfoy.  – powiedział Voldemort nie przerywając tortur. Snape podniósł się z kolan i szybko dopadł do swojej ukochanej.

- Co się stało skarbie? – zapytał pełen troski, przez co Voldemort tylko zmrużył oczy z irytacji, dla niego miłość to bzdura, a to, że zgodził się na ich związek to tylko akt łaski i korzyść dla niego.

- Tak, właśnie, w sumie ja usłyszałem tylko ostatnią kwestię Malfoya. – w tym momencie przerwał zaklęcie i zwrócił swoją zniekształconą twarz w stronę Hermiony.

- On…

- No mów, Granger, to że cię toleruję, nie znaczny, że możesz mnie ignorować. Gdy mówię, żebyś coś powiedziała, masz to mówić. – wysyczał zirytowany Voldemort.

- On chciał mnie przekonać pieniędzmi, bym zostawiła Severusa i była z nim. Mówił, że jeśli Sev się mnie pozbędzie, to ty Panie mnie zabijesz, twierdził, że może sam wsadzić mnie do lochu, bym nie była z Severusem, tylko z nim.

Wtedy po raz pierwszy, przy innych świadkach niż Hermiona Czarny Pan się zaśmiał.

- No, no, no, Malfoy. Nie sądziłem, że ktokolwiek tak nisko upadnie, by chcieć odkupić kobietę. – Hermiona lekko zdenerwowana nawet nie patrzyła na Czarnego Pana, w końcu dla niej to była tragedia, a on się z tego otwarcie śmiał. – Jednak skoro groziłeś jej także lochem to teraz Granger i Snape idą zająć się sobą, a ty znajdziesz się w wyżej wspomnianym miejscu na miesiąc, może to nauczy cię choć szczątkowego szacunku dla kobiet. – Tak jak chciał Czarny Pan, Lucjusz niekrótko był w lochach dworu Riddle’ów, a Gryfonka z mistrzem eliksirów byli razem naprawdę szczęśliwi. Mimo panowania Voldemorta i ogólnej rozpaczy, oni potrafili znaleźć swoje szczęście.