Tak trochę o nas

Na dzień przed maturą, trzymajcie kciuki :)

***********************************

No i co mam powiedzieć? Czemu z nią jestem? Jaka była droga naszego związku? Była długa i żmudna, koniec. Czemu jesteśmy razem? Chyba nie ma jednego powodu. No dobra, zacznijmy od pociągu do Hogwartu w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego roku. Zaczęło się od tego, że jej nie lubiłem. A ona nawet nie zrobiła mi nic złego. Ale była ze złej rodziny, moi rodzice powtarzali, że czystość krwi przede wszystkim, a ona była szlamą… kiedyś nadużywałem tego słowa. No cóż, już w pociągu ją obrażałem. A później było już tylko grzej.

W pierwszej klasie obserwowałem jak wszyscy się od niej odwracają. Ona była grzeczna, mądra, zawsze znała odpowiedź, miała odrobione prace domowe, a na lekcjach poprawiała gorszych uczniów. Powinna być Krukonką… no cóż, nie była. Była Gryfonką… kolejna wada według moich rodziców. W noc duchów nagle związała się z Wiewiórą i Bliznowatym. Nagle wielce przyjaciele. Kolejny powód by jej nie lubić. Pottera nie lubiłem, bo odrzuciła moją przyjaźń. Wiem, że to dziecinne, ale miałem wtedy jedenaście lat.

Na drugim roku było jeszcze gorzej. Nazwałem ją pierwszy raz szlamą… do dzisiaj pamiętam jakie to było wielkie wydarzenie w moim życiu. Często mówiło się że szlama to, szlama tamto, brudna krew, zdrajcy krwi… zawsze było o tym głośno, wśród starszych roczników, wśród rodziny, wśród przyjaciół rodziny, między nami w rozmowach, bo myśleliśmy, że dzięki temu będziemy doroślejsi i fajniejsi. Weasley stanął w jej obronie, a później rzygał ślimakami. Było to żałosne, ale dziecinnie urocze…

Na trzecim roku było znacznie ciekawiej. Cała akcja z tym wielkoludem Hagridem i tym potworem… Hardodziobem… dużo było zamieszania, a ja miałem spokój z lekcjami i pisaniem, bo zasłaniałem się tą ręką. Pansy była żałosna tak użalając się nade mną. No ale miała być moją żoną… no i wiedziała o tym, chyba chciała mi się przypodobać. Za to ona nie chciała mi się przypodobać. Nigdy nie zapomnę gdy ona pierwszy raz mnie uderzyła. Miałem złamany nos, już nigdy nie będzie tak idealnie prosty jak wtedy. Choć teraz uważa, ze jestem jej winny przysługę za to. Twierdzi, że z krzywym nosem wyglądam bardziej męsko… może i ma racje.

Na czwartym roku był bal… tyle pamiętam. Poszedłem oczywiście z Pansy, ale ona nawet przez moment nie zaprzątała mi głowy. Przed oczami miałem ją… niebieska zwiewna sukienka, która ją otulała. Włosy po raz pierwszy poskromione i gładko ułożone. Delikatny makijaż który dodał jej może dwa lata. Wyglądała idealnie. Tańczyła delikatnie, nie myliła się w korkach choć ruch miała lekko sztywne. A obok niej Krum… wtedy nie wiedziałem, że to co czuje to zazdrość. Teraz to wiem. Wtedy też dostałem od niej w twarz, ale nie złamała mi nosa. Gdy szła korytarzem, była sama, zagwizdałem i powiedziałem jakiś sprośny tekst, chyba że w końcu widać, że ma jakiekolwiek ciałko pod tymi workami i że powinna częściej myć włosy. Do dzisiaj pamiętam jak jej drobna dłoń odbiła się na moim policzku. To nie było zbyt przyjemne.

Piąty rok był okropny. Ona ciągle chodziła z Bliznowatym i Wiewiórem. Cały czas była wściekła. Wiedziałem, że Voldemort się odrodził, sam trzymałem się od wszystkiego tak daleko jak mogłem, ale nie wiedziałem, że ona jest zaangażowana. Ja zaangażowałem się w pomoc Umbridge. Wiedziałem, że ona cos kombinuje z tymi swoimi znajomymi. Choć muszę przyznać, że ciekawiej było gonić kotka, niż go złapać. Ale gdy już ją złapałem na gorącym uczynku przez chwilę miałem tą świadomość, że ją przechytrzyłem. A to była moja ambicja.

Z szóstego roku nie pamiętam zbyt wiele. Wtedy zacząłem chlać, nie pić jak do tej pory, co weekend piłem na umór. Śmierdziałem jak menel, nawet kobiety patrzyły na mnie ze wstrętem. Wtedy zacząłem też palić. Niby mugolskie świństwo, a jednak mnie wciągnęło. Był też klub Ślimaka, do którego nie należałem, a ona tak. Było dużo młodocianych Śmierciożerców, lub kandydatów na nich. A ja myślałem tylko o morderstwie. Nie chciałem zabijać Dumbledora. Jednak miałem wybór on lub ja i cała moja rodzina. Nie mogłem odpuścić, ale i tak nie dałem rady. Wciągu całego roku tylko raz skupiłem się na niej. Gdy wpuściłem Śmierciożerców do zamku miałem nadzieję, że się schowa. Wiedziałem że jest częściowo zaangażowana, w końcu i Gwardia Dumbledora i akcja w Ministerstwie dawały tylko jeden wniosek. No cóż, nie była bezpieczna, ale nic jej się nie stało.

Następny rok był najgorszy. Dla mnie był to rok ciągłej obecności Voldemorta, ciągłych misji i ciągłej oklumencji. Czarny Pan nie mógł wiedzieć, że martwię się o nią. A cały czas się martwiłem. Gdy trafiła do mojego dworu to był najgorszy dzień mojego życia. Ale to dzięki temu zdarzeniu zmieniłem swoje życie. Cały się zmieniłem. Widząc jej krew na podłodze, słysząc krzyki, ale nie słysząc odpowiedzi na pytania ciotki zastanawiałem się, czemu ja nie mogę być taki twardy. Wtedy stwierdziłem, że mogę i że będę. Gdy ona uciekła ja poszedłem do wuja. Już dużo wcześniej odkryłem prawdę i nigdy nie miałem zamiaru go wydawać. A wtedy chciałem się do niego przyłączyć. Pomóc tej lepszej stronie. Udało mi się, co prawda za dużo nie zrobiłem, mówiłem tylko Severusowi co słychać wśród młodzieży, i co młodzi mają robić w czasie akcji.

W czasie bitwy byłem po stronie Pottera, choć wolałem o tym myśleć jako o jej stronie. Pomogłem znaleźć diadem Roveny, a ona go zniszczyła. Uśmiechnęła się wtedy do mnie. Podczas bitwy często osłanialiśmy się nawzajem. Było to niesamowite uczucie, zwłaszcza gdy oszołomiła Śmierciożercę, który miał mnie zabić. Gdy Voldemort zginął ona była przy Potterze. Ja ją znalazłem i pocałowałem przy wszystkich. Po raz kolejny dostałem w twarz, jednak tym razem nie aż tak mocno.

Po wojnie było ciężko, każdy przeżywał swoje żałoby. Ona szukała swoich rodziców, a ja opłakiwałem matkę. Ojciec gnił w Azkabanie.

Nie widzieliśmy się przez rok. Po roku byliśmy na jednych studiach, tylko że ja byłem rok wyżej w czasie żałoby już studiowałem. Nie raz widywaliśmy się na korytarzach lub mijaliśmy w drzwiach sal. Ja się uśmiechałem, a ona udawała, że tego nie widzi. Często byliśmy na jednych imprezach. Ona ze swoimi znajomymi, a ja z kilkoma chłopakami. Często wyrywałem jakiś panienki, ale gdy miałem szansę to z nią tańczyłem. Zazwyczaj była już lekko podpita, no bo ona nigdy nie była pijana. A przy najbliższym spotkaniu spuszczała głowę i tak świdrowała wzrokiem podłogę, że ta o mało co by się nie załamywała. Jednak wiem, że lubi ze mną tańczyć. Bliznowaty czy Weasley nie stali się nagle królami parkietu, a inni znajomi to tylko jakieś techno tańczyli. A ja, no cóż, zawsze król parkietu. Ale nadal chlałem i nadal paliłem, nigdy nie dała się pocałować, choć ja całowałem jej dłoń po każdym tańcu, a zdarzało się też dawać całusy w czubek głowy gdy przechodziłem obok niej.

No co… ja kocham kobiety. Są dla mnie narkotykiem. Wciągam je całym sobą, ich zapach, smak, wszystko. Uwielbiam je całować i gryźć. No cóż, po prostu uwielbiam.

Ale z nią się nie dało… ale studia jak to studia, są różne projekty. Raz było połączenie pierwszego i drugiego roku. Byliśmy razem. To znaczy w parze. Chodziło o napisanie zbioru opowiadań i artykułów na jeden temat, miało to być spójne. Ona zaoferowała się, że sama wszystko zrobi, tak nie chciała mojego towarzystwa. No ale ja tego nie mogłem przepuścić. Nękałem ją swoją obecnością. Ale chyba się przyzwyczaiła, jednak nie polubiła. Na imprezach już ze mną nie tańczyła, a jak widziała mnie to odchodziła w przeciwnym kierunku, żeby moje usta nie dosięgły jej włosów. A ja ją chyba kochałem.

Ona pod względem nauki nic się nie zmieniła.  Oprócz napisania połowy artykułów i większości opowiadań wszystko zilustrowała i poskładała na wzór czasopisma. Z niechęcią dołączyła moje wypociny i na tym nasza współpraca się zakończyła.

Chyba zmieniła lokal imprez, albo po prostu chodziła w dni kiedy mnie tam nie było… nie to niemożliwe, byłem codziennie. Alkoholizm, to rzecz straszna… to znaczy teraz to wiem. Wtedy tego nie wiedziałem. No więc siedziałem w tym barze, piłem piwo za piwem, czasem w ruch szła wódka lub whisky jak były pieniądze. No i papierosy, paliłem tylko mocne, chciałem być lepszy od innych.

Wszystko zmieniło się po pół roku. Nagle ona zapukała do mojego mieszkania. Nie wiedziałem czemu ją tam zobaczyłem. Ona stała z walizką w ręce i poprosiła o jedną noc. Gdy ja lekko podpity piwem, które wypiłem z rana na zabicie klina, zaśmiałem się lubieżnie, ona tylko pokręciła głową i się odwróciła. Nie mogłem na to pozwolić. Wprowadziłem ją do kuchni, sam wypiłem eliksir trzeźwiący. Co prawda po nim czuje się człowiek jak na najgorszym kacu, ale ona była tego warta. Dowiedziałem się, że mieszkała w bloku należącym do bliznowatego, a on nagle postanowił go sprzedać. Ona ma ich dość i nie ma się gdzie podziać, bo ostatnią kasę dała na czynsz, a teraz nie ma ani dachu nad głową ani za co żyć. Chyba gdy się wygadała dotarło do niej kogo prosi o pomoc. W sumie już wstawała gdy ja poprowadziłem ją do pustego pokoju. Kazałem jej zostać i się zająłem przygotowaniem obiadu. Po godzinie siedzenia w tym pokoju przyszła do mnie i spytała czy mówię poważnie. Pierwsze tygodnie były okropne. Mijaliśmy się ze sztucznymi uśmiechami… nie tak sobie wyobrażałem życie z dziewczyną o której fantazjowałem od siedemnastego roku życia.

Czas mijał, wszystko się zmieniało. Stosunki między nami też. Nie raz siedzieliśmy w kuchni przy stole i razem jedliśmy. Trochę rzadziej obserwowałem ją przy gotowaniu. Nawet rozmawialiśmy o codzienności. Ja dalej chlałem, ale już raczej nie w domu, no i nie paliłem w domu. Ona całymi dniami wietrzyła, wszystkimi możliwymi oknami, mieszkanie.  W końcu całkiem rzuciłem palenie i wtedy dostałem buziaka w policzek. To było takie naiwne z jej strony, tak bardzo że aż urocze. Pogłaskałem ją wtedy po głowie i przytuliłem. Co raz więcej czasu spędzaliśmy razem, a ja co raz mniej siedziałem w knajpie. Kumple twierdzili, że stałem się pantoflem, ale co oni tam wiedzą. Ja z nią bawiłem się świetnie, od czasu do czasu się napiliśmy wina, lub piwa. Często oglądaliśmy mugolskie filmy, a najczęściej komedie. Jednak ona ciągle nie chciała ze mną być.

Poznawaliśmy się co raz lepiej. Ona już wiedziała, jak jeszcze rok temu chciałem być mrocznym i niezrozumianym pisarzem, a teraz żałuję, bo nikt nawet nie próbuje mnie zrozumieć. Ona nauczyła mnie gotować leczo, żebym mógł zjeść coś zdrowego gdy ona ma zajęcia do nocy. Ona mi pokazała, że zabawa na placu zabaw może być fajna w każdym wieku. Kilka razy nawet poszła ze mną do baru. Może nie piłem na równo z moimi kumplami, tylko z nią, a mimo to oni ją polubili. Ona jest tą osobą, która potrzebuje szansy, tak samo jak ja. Wspólne mieszkanie wyszło nam na dobre. Dzielimy się obowiązkami, ona gotuje, ja sprzątam, ona pierze pranie, ja dbam o balkon, ale na zakupy chodzimy razem, żeby ona nie dźwigała, a ja mógł sobie kupować jakieś zachcianki.

Mieszkamy razem już rok. Wiem, że kiedy strzela karkiem chce masaż. Wiem kiedy ma dostać okres i podsuwam jej wtedy tabliczki gorzkiej czekolady z truskawkami. Wiem kiedy ma ochotę na tanią komedie romantyczną, kiedy na jakiś film dokumentalny, a kiedy na melodramat, no i wtedy wiem żeby siedzieć jeszcze bliżej żeby mogła wycierać oczy moją koszulką. Wiem też, że kiedy giną mi czarne koszulki to znajdę je w jej szufladzie.

A po kolejnym dość długim czasie w końcu się odważyłem i zrobiłem to co miałem zrobić zaraz po wojnie. Wziąłem ją na plażę, tam rozpaliłem ognisko, oglądaliśmy gwiazdy i leżeliśmy na piasku. Zjedliśmy po kiełbasce i popiliśmy to winem. Kąpaliśmy się w bieliźnie w jeziorze o pierwszej w nocy. Śpiewaliśmy piosenki Bitelsów do księżyca fałszując niemiłosiernie. A o piątej gdy już nie mieliśmy siły na nic, a trzecia butelka wina się skończyła poprosiłem żeby w końcu była moja. A ona się zgodziła.

Tak wygląda nasza historia. Ona zna na pamięć mnie, a ja ją, a jednak nadal się zaskakujemy. Tulimy się i całujemy jakbyśmy znali się tydzień i ciągle poznawali swoje ciała.

Ja zmieniłem ją, teraz jest bardziej otwarta i lepiej toleruje większe ilości alkoholu. Już wie, że najwyższa ocena nie jest najważniejsza.

Ale ona też zmieniła mnie, nauczyła mnie mniej pić, no i nie palić. Nauczyła mnie, że krzywy nos, czy potargane włosy też są w porządku, nauczyła mnie, żeby wszystko robić na tysiąc procent.

To chyba o to chodzi w tym związku, nasza historia pokazuje, że wszystko jest możliwe, a teoretycznie nie pasujący do siebie ludzie też mogą znaleźć wspólny język.