Gdy wróg okazuje się bliższy niż przyjaciel - 3 rozdział

Cała kolacja minęła mu szybko. Widział jak Ryży mówi coś do Granger, a ona tępo wpatruje się w talerz. Gdy już uczta się skończyła, on był najedzony i w stosunkowo dobrym humorze, dyrektor kazała prefektom zaprowadzić pierwszorocznych do pokoi wspólnych, a prefektów naczelnych poprosił, żeby wrócili do Wielkiej Sali gdy już będą gotowi. Tak więc Malfoy ogarnął pierwszaków i szybko ruszył w stronę lochów. Po około piętnastu minutach był z powrotem w Sali. Brunetka jeszcze się nie zjawiła, więc on usiadł przy najbliższym stole  i czekał. W końcu ona miała o wiele dłuższą drogę do przejścia. Jednak po następnych kilkunastu minutach ukazała się w drzwiach, była lekko zarumieniona, widać było że się śpieszyła. Wtedy zauważył, że ma lekko matowe oczy, nie błyszczące jak zwykle. Opadła na ławkę obok niego. Już po chwili pojawiła się McGonagall.

- Jak wiecie macie swoje prywatne dormitoria i pokój wspólny. Wejście do nich jest na pierwszym piętrze. Chodźcie za mną. – Ruszyli za nauczycielką, po kilku minutach byli przed portretem chłopca w błękitnej koszuli. – Hasło to czekoladowe żaby. Oczywiście możecie je zmienić kiedy tylko chcecie. Jednak przy zmianie hasła muszą być obecne obie osoby. A teraz dobranoc. Kufry już na was czekają.

- Dobranoc pani profesor. – Odpowiedzieli zgodnie po czym weszli do własnego pokoju wspólnego. Okazał się dużym, prostokątnym pokojem w odcieniach ciepłego brązu, czerni i bieli. Po jednej stronie pokoju były dwie pary drzwi, ich dormitoria, a po przeciwnej były wrota do łazienki. Na ścianie z wejściem do ich sypialni był duży kominek, który bez problemu ogrzałby cały apartament a nie tylko pokój wspólny. Przed paleniskiem stały duże wygodne skórzane fotele, na środku pokoju był niski stolik i obszerna sofa. Całości dopełniał barek i duże bukiety świeżych kwiatów, które nie przytłaczały a dodawały przytulności wnętrzu. Zdziwili się obecnością takich sprzętów jak duża wieża stereo z ogromnymi głośnikami czy telewizor plazmowy.

- No to dobranoc. – Powiedziała Hermiona chcąc już się położyć.

- Już idziesz spać? – W jego głosie było słychać ledwo wyczuwalny smutek.

- No wiesz, muszę się jeszcze odświeżyć, jestem lekko obolała i zmęczona, wczoraj nie umiałam spać.

- Dobrze. Ale dobranoc powiem dopiero przed snem – powiedział, wyszczerzył się i nalał sobie whisky do kryształowej szklanki. Boże… co się ze mną dzieje. Popatrzył za oddalającą się Gryfonką. Gdy nie było przy niej Łasicy to była tak piękna, pewna siebie. Młody Malfoy sam się zganił za takie myśli. On musi się napić…. A pić samemu to przecież pierwsze objawy alkoholizmu. Jutro niedziela więc na spokojnie można zabalować. Przywołał pergamin, pióro i atrament. Schludnym pismem napisał tylko: „Przyjdź… muszę się napić, pierwsze piętro, porter chłopca w niebieskiej koszuli… czekoladowe żaby.” Złożył kartkę w smoka po czym wysłał do Zabiniego. Wiedział, że większego podpisu nie potrzebuje. Usiadł na wygodnej sofie i rozejrzał się po pomieszczeniu. Po naprawdę krótkiej chwili Blaise wszedł do pokoju wspólnego. Zauważył kumpla więc usiadł koło niego. Draco przywołał szklankę i butelkę. Wtedy otworzyły się drzwi pokoju Gryfonki. Miała w rękach jakieś kawałki materiału. Szybko przemknęła przez pokój docierając do łazienki. Malfoy wodził za nią wzrokiem, a jego kumpel już wiedział o co chodziło.

- Trafiło cię, co? – Zabini uśmiechnął się rozbrajająco.

- No… I to nawet nie dzisiaj. A ona jest z Łasicem. – Stwierdził zrezygnowany.

- A ty myślisz, że ona tak po prostu pobiegła by do ciebie? Nawet gdyby nie było Ryżego?

- No niby nie. Ale wiesz…

- Stary, a co z gadką o czystości krwi?

- Wiesz, ojczulek w Azkabanie to za dużo nie wskóra, a mama… - Dalej nie umiał mówić o jej śmierci. Śmierć jedynej osoby, którą kochał. Blaise wziął jego szklankę i napełnił ją po brzegi. Blondyn nawet nie patrząc wypił całą zawartość.

- A tak w sumie… jak nie  od dzisiaj to od kiedy?

- Pamiętasz jak spotkaliśmy się w Esach i Floresach w połowie wakacji?

- No tak.

- Wtedy…

- Jak?

- W sumie to głupio… robię za jej bohatera. Chciała sięgnąć po książkę, była za niska, ona by upadła a książka spadła by jej na głowę. A tak ona wylądowała w moich ramionach, a książkę złapałem jakieś pięć centymetrów nad jej głową. Nie wiedziałem, że to ona. To był odruch, a później patrzyła się tymi oczami… uwierz, każdego by trafiło. – Wtedy drzwi do łazienki się otworzyły. Hermiona miała na sobie szlafroczek do połowy uda, spod którego było widać męską koszulkę o wiele za dużą na nią. Obu Ślizgonom opadły szczęki. Ona widząc ich wzrok szybko uciekła do siebie. Malfoy i Zabini cicho rozmawiali, nie chcieli jej przeszkadzać. Rozmawiali o wszystkim, głównie o brunetce z pokoju obok. Siedzieli tak do piątej nad ranem aż usnęli na fotelach, na które przenieśli się po drugiej. W całym pokoju walało się butelki whisky oraz kilka po piwie. Zabiniego obudziły promienie słońca wpadające przez okno. Gdy rozejrzał się po pokoju od razu skojarzył ostatnią noc. Jedyne co go zdziwiło to fakt że przed nimi stały poukładane butelki, przecież oni je jak zwykle zostawili rozwalone w całym pokoju. Szybko domyślił się, że Granger chciała im uświadomić ile wypili. Szturchnięciem nogi obudził Malfoya, który spał właśnie koło fotela, zwinięty w kłębek jak jakiś kot. Gdy tylko blondyn ocknął się na tyle, żeby wiedzieć co się wczoraj działo. Popatrzył na trzy całkowicie puste butelki po whisky i na dwie zaczęte. Później doliczył się ośmiu butelek po piwie kremowym. Też szybko pomyślał o Gryfonce, która musiała pozbierać te butelki z różnych powierzchni. Zrobiło mu się głupio. Że też musiał już pierwszego dnia błysnąć takim zachowaniem. No trudno. Popatrzyli na siebie i zaczęli się śmiać. Jednak przecenili swoje możliwości. W gardłach mieli sucho a głowy rozbolały ich niemiłosiernie. Popatrzyli po sobie, nagle coś przykuło uwagę Malfoya. Na kominku stały dwie małe fiolki z niebieskim płynem. Oni ich tam na pewno nie postawili.

- Blaise, chodź tu. – Powiedział na tyle głośno by kumpel go usłyszał. Podszedł i niewiele myśląc, nawet nie czekając na arystokratę wypił płyn. Draco zrobił to samo. Nagle suchość w gardle ustała, a głowa stała się lżejsza. Jeszcze raz popatrzyli na siebie i wybuchli śmiechem. Teraz blondyn docenił jakim skarbem jest jego współlokatorka. Jak na zawoła Hermiona weszła do pokoju i się uśmiechnęła gdy dwójka Ślizgonów zgodnym krokiem podeszła do niej i zaczęła mówić jaka jest cudowna i jak wielbią jej eliksir na kaca.

- Dobra, już starczy! – Dziewczyna próbowała ich przekrzyczeć. Gdy już się uspokoili kazała im coś zrobić z butelkami i sama poszła do siebie. Faceci wyrzucili puste butelki i zaczęte wstawili do barku. Zabini udał się do lochów, a Malfoy po raz pierwszy wszedł do swojego pokoju. Rozejrzał się i stwierdził, że szkoła jednak ma styl. Wszystko było w kolorach zieleni, srebra i czerni. Hebanowe meble, w tym duże łóżko, biurko i szafa. Ciemno zielony dywan i tego samego koloru narzuta na pościeli. Jasno zielone ściany, srebrne dodatki i wykończenia. Mały kominek dopełniał wystroju. Drzwi koło okna prowadziły do prywatnej toalety. Wystrój minimalistyczny, jednak na jego gust wręcz idealny. Gdy już mniej więcej się rozpakował poszedł do łazienki. Ta było tysiąc razy wygodniejsza od ubikacji prefektów na piątym piętrze. Basen rozmiarów olimpijskich, jakuzie, sauna sucha jak i parowa, solanka i hydro masarze, a z tyłu ogromne kabiny prysznicowe. Raj. Nawet Draco, który jest przyzwyczajony do przepychu musiał uznać, że to miejsce jest genialne. Mimo, że blondyn z chęcią by popływał doszedł szybko do wniosku, że jest strasznie głodny więc skierował się pod prysznic. Po dziesięciu minutach ubrał same bokserki i spodnie od dresu. Gdy wszedł do pokoju wspólnego zobaczył brunetkę z lampką czerwonego wina i książką na kolanach. Nie chciał jej przeszkadzać więc ponownie wszedł do sypialni. Szybko założył wytarte jeansy i zieloną koszulę z długim rękawem, mimo śmierci Voldemorta mroczny znak nie zniknął.  Popatrzył na zegar, była już 13:46. Wyszedł i jego spojrzenie powędrowało na sofę.

- Hej, – przystanął przy Hermionie – idziesz na obiad?

- W sumie czemu nie – uśmiechnęła się do niego. Matko, ale ona ma piękny uśmiech. Tylko, że uśmiech nie sięgał tych, znów pustych oczu.  Przeszło mu tylko przez głowę, gdy Granger zaznaczyła stronę w książce, dopiła wino z kieliszka i podniosła się z sofy. Ruszyli w stronę Wielkiej Sali. Szli i rozmawiali o byle czym. Dziewczyna śmiała się z zachowania chłopaków przed i po wypiciu eliksiru, a on przedrzeźniał ją z powodu książki, prawie, przyklejonej do jej rąk. Gdy byli w połowie drogi ktoś popchnął Malfoya barkiem. Okazało się, że Ron właśnie schodził na posiłek i ich zauważył. Hermiona się lekko spięła, ale szybko przytuliła swojego chłopaka i z przepraszającym uśmiechem posłanym współlokatorowi ruszyła za Łasicem. Kilka metrów dalej Harry całował Ginny, więc przegapili całe przedstawienie. Posiłek minął tak jak większość w tej Sali. Było głośno, Ron nie umiał się zachować przy stole, ale Hermiona była dziwnie cicha, Wybraniec obściskiwał się z swoją dziewczyną. A pewien blondyn przy stole Slyterinu wpatrywał się w tył głowy Granger. Czemu ona z nim jest. Przecież to idiota. Chciał jakoś zareagować na korytarzu, jednak jej przepraszający, lekko przestraszony i mocno wymuszony uśmiech odwiódł go od przyłożenia ryżemu idiocie.