Hogwarckie historie

Noc dawno już nie była ukojeniem dla młodej Gryffonki, spała snem lekkim, niespokojnym, sama na dużym łóżku. Kręci się z boku na bok łapiąc się zimnej, śliskiej pościeli. W tle słychać ciche skrzypnięcie drzwi wejściowych do mieszkania, co spowodowało, że Hermiona po raz kolejny się przewróciła w pościeli. Kroki powoli się zbliżały w kierunku śpiącej kobiety. Drzwi do sypialni się uchyliły, a przez nie przeszedł blondyn w czarnej pelerynie. - Espelliarmus! - Hermiona dosłownie przez sen, instynktownie skierowała różdżkę w kierunku intruza. Draco szybko się pozbierał po zaklęciu i dopadł do łóżka. - Przepraszam Kochanie, nie chciałem Cię obudzić. - Wziął ją w ramiona i delikatnie kołysał, mając świadomość, że sam zareagował by tak samo mimo, że Bitwa o Hogwart odbyła się 3 lata temu.

Wojna minęła, każdy już się określił, po której był stronie. Malfoyowie tym razem nie musieli się wykupić, a mogli dumnie powiedzieć, że po namowach śp. Snape'a stanęli po jasnej stronie. Jednak nie ominął ich terror wojny i strat z nią związanych. Narcyza Malfoy leża w mahoniowej trumnie wyścielonej jedwabiem. Jej mąż oraz syn stali w skromnym gronie nad jej świeżo zakopanym grobem. Draco starając się odwzorować maskę obojętności ojca pozwalał sobie jedynie na mocne ściśnięcie dłoni szatynki po jego prawej stronie. Lucjusz po oficjalnym zakończeniu uroczystości bez cienia emocji czy jednego słowa deportował się. Dopiero wtedy młodszy blondyn pozwolił sobie na łzę i jedno słowo - Mamo...

Zawsze wiedziała, że ma nietypowy typ urody. Rzadko się spotyka u kogoś brązowe, niczym z mlecznej czekolady włosy. Szare, niemal stalowe tęczówki. Wąskie, a za razem mocno czerwone usta. Piegi rozsypane po niemal białej cerze. A do tego zadziorny uśmieszek przy arystokratycznych rysach. Rose Malfoy był idealnym połączeniem genów swoich rodziców, czego była świadoma widząc ich odbicia za sobą w lustrze. Miała już jedenaście lat i jutro Hermiona i Draco Malfoy mieli ją odprowadzić na peron 9 i 3/4 ku nowej przygodzie.