Za barem. Rozdział VII

Bardzo was przepraszam za tak długą przerwę, jednak szkoła

 i całkowity brak weny to nie dobre połączenie jeśli chodzi o pisanie... 

Jednak jestem i mam kolejny rozdział Za barem :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Początek grudnia był naprawdę mroźny, a śnieg sypał w całej Anglii i Szkocji. Właśnie była sobota i pierwsza od wakacji okazja Hermiony do zarobku. Miała być kelnerką na jakimś wyjątkowo uroczystym bankiecie jednego z departamentów Ministerstwa Magii. Na pewno było kilku aurorów, bo zobaczyła Tonks i Kingsleya. Po za nimi był tu Knot, jednak obecnego ministra nie było. Za to w oczy rzucił jej się platynowy kolor włosów. Lucjusz Malfoy stał tuż przy pani Zabini w towarzystwie Narcyzy. W tym momencie Hermiona zwątpiła. Nie mogła uwierzyć, że ma podawać do stołu właśnie tym osobom. A Draco miał później przyjść do niej… to musiało być fatum. A Miona nie miała możliwości go odwołać. Czy jego rodzice o niej wiedzą, czy to właśnie dziś się dowiedzą? Jak zareagują na jej sposób zarabiania?

­­­­­­­- Dzień dobry – przywitał się szef.

- Witam – każdy powoli odpowiadał, gdy miał chwilę wolnego. I wtedy Hermiona wpadła na pewien pomysł.

- Szefie. Jest tyle osób na sali, nie powinien ktoś stanąć za barem?

- Rozumiem, że się zgłaszasz na ochotnika.

- Wie pan, że to lubię i będę o wiele lepszą barmanką niż kelnerką, w dodatku kelnerek jest wystarczająco dużo.

- Ta, jasne, idź.

Miona szybko zdjęła kamizelkę dla kelnerek, w której było okropnie duszno i z wyraźnym zadowoleniem stanęła za barem. Od razu przypomniały jej się wieczory z Draco… i te platynowe kosmyki należące do Lucjusza. Jak pan Malfoy miał zareagować na jej pracę… nie wiedziała, ale coś czuła, że mimo pracy przy barze bardzo szybko się o tym przekona. Wystrój całego ośrodka zmienił się niesamowicie. Wszędzie były już rozwieszone kolorowe lampki, a na barze stał ładny świąteczny stroik. Obrusy i dodatki zmieniły się na czerwono złote, więc czuła się jak w wierzy Gryffindoru. Gdy już poprawiła obrusy na stołach i wypolerowała większość kufli, pojawiła się notka tuż obok kasy. „Przynieś na dół jakieś dziesięć kremowych i rozdaj je na sali.” Gryfonka słynąca ze swej odwagi wzięła trzy głębokie wdechy i powoli rozlewała bursztynowy płyn do lśniącego szkła. Trzeba jej było przyznać, że tego już się nauczyła. Piwo nigdy nie było rozgazowane, a piana na grubość dwóch palców. Gdy już miała zapełnioną tacę, zeszła na salę.

Powoli, przechodząc z dość sporym ciężarem na ramionach, z uśmiechem pytała się, kto chce piwa do kolacji na ciepło. Pierwszą osobą, którą się zdecydowała była Nimfadora siedząca bardzo blisko drzwi. Wyglądała całkiem zwyczajnie poza rażąco różowymi włosami, ale to dziwnie do niej pasowało.

- Hermiono, podasz mi kufel?

- Oczywiście – odpowiedziała z szerokim uśmiechem.

Następnymi osobami, które Hermiona kojarzyła, przynajmniej z imienia i nazwiska, były Amelia Bones, Amos Diggory, Kingsley Shacklebolt. Gdy doszła do mniej więcej połowy stołu, jej taca była pusta. Właśnie wtedy stanęła naprzeciw Lucjusza.

- Czy mogłabyś donieść jeszcze kilka kufli? – odezwał się Knot.

- Oczywiście, już przynoszę. – Hermiona z lekkim rumieńcem na twarzy ruszyła w stronę piętra. Na małej karteczce, gdzie miała spisywać ilość odpowiednich trunków, dopisała kolejne dziesięć kufli. Znów z pełną tacą zeszła na dół. Na jej szczęście Lucjusz nie preferował kremowego do posiłków, więc gdy tylko podała trunek Knotowi siedzącemu przy niej, mogła spokojnie ruszyć ku drugiemu końcowi stołu. Tam widziała jeszcze kilka znajomych twarzy z zakonu, między innymi Emelinę Vance i Hestię Jones. Już po chwili Hermiona mogła udać się na swoje stanowisko pracy. Wycierała kufle, kieliszki i lampki na wino, odpowiednie szklaneczki na whisky i koniak. Widać było, że od kilku miesięcy nikt nie pił z tego szkła, a tym bardziej, że to nie ona miała ostatnią zmianę. Na przeźroczystej powierzchni były widoczne zacieki, a na nieschowanym szkle zebrała się już cienka warstwa kurzu, więc musiało być umyte jeszcze raz. Miona upewniła się, że ma jeszcze kilka beczek piwa na zapleczu, a pod ladą co najmniej po jednej zapasowej butelce najczęściej wybieranych alkoholi. Gdy już się upewniła, że wszystko jest na miejscu i niczego nie braknie, usiadła na wysokim taborecie, miała przed sobą pusty pergamin i zwykły mugolski długopis. Zaczęła rysować różne wzorki i powoli zapełniała pustą przestrzeń. Po kilku minutach usłyszała, jak kapela chce zachęcić ludzi do ruszenia na parkiet lub odwiedzenia baru dla rozluźnienia. Nim się obejrzała, pierwsza koło niej zjawiła się Tonks.

- Hej, Mionuś, nie wiedziałam, że tu pracujesz – powiedziała jak zwykle szeroko uśmiechnięta.

- Pracowałam przez wakacje, a za niedługo bal w Hogwarcie, więc wzięłam tę imprezę. Nie spodziewałam się tylu znajomych twarzy.

- Hermiono, możesz mi nalać jeszcze jedno kremowe? – usłyszała Kingsleya.

- Już się robi. – Już z wprawą podała pełny kufel członkowi zakonu.

- To mi też od razu nalej, Mionko – odezwała się różowowłosa. Brunetka zapełniła kolejne szkło i usiadła za barem, zapisując ilość sprzedanego piwa. Gdy tak rozmawiała z Nimfadorą i nalała kilka kolejnych kufli piwa, a już i szklaneczki whisky się zdarzały, w końcu pojawił się wysoki blondyn. Niestety nie Draco.

- Nie sądziłem, że w tak eleganckim miejscu aż tak nie dba się o dobór personelu. I pomyśleć, że Draco spędził tu tak dużą część wakacji – Lucjusz nie żałował przykrych słów, nim jeszcze doszedł do baru.

- Co mogę panom podać? – Zauważyła, że Malfoy mówił do Notta seniora.

- Dwa razy ognistą whisky z cytryną i dwoma kostkami lodu.

- Oczywiście. – Jak tylko odwróciła się plecami by wyciągnąć odpowiednią butelkę wzięła głęboki oddech. Do dwóch szklanek dała po plasterku cytryny i zalała je alkoholem. Na koniec dodała lód i podała panom, którzy nie odsunęli się od lady. Z uśmiechem tylko powiedziała:

– Proszę, panie Malfoy.

Gdy mężczyźni wzięli swoje alkohole, usiedli przy stoliku, przy którym kilka miesięcy temu siedzieli ich synowie. Hermiona próbowała zająć się wszystkim, żeby tylko nie zerkać w ich stronę. Miała ręce pełne roboty, dobrze przewidziała, że bar będzie oblegany przez klientów. Wszyscy potrzebowali czegoś na rozluźnienie, a wiadomo, że napoje wyskokowe są do tego najlepsze. Z większością gości Miona po prostu chwilę rozmawiała, w międzyczasie podając drinki i piwo. Pan Malfoy oraz Nott znaleźli towarzystwo też innych mężczyzn. Bardzo szybko dosiadł się do nich Knot i Bode z Departamentu Tajemnic. Co chwilę ktoś z nich podchodził do baru, zamawiając cztery razy to samo. Jeśli był to ktoś inny niż Knot, bardzo często towarzyszyły temu niemiłe komentarze takie jak:

- Nie za guzdranie się pani płacą.

- Powinno się staranniej dobierać pracowników.

- Ciekawe czy na Sali też obsługują panie tego pokroju.

- Mam nadzieję, że szklanki się nie pobrudzą.

Hermiona znosiła to wszystko z zaciśniętymi ustami, ułożonymi w wymuszony uśmiech. Wiedziała, że nie może sobie pozwolić na nic więcej, potrzebowała tej pracy.  Po ponad godzinie zjawił się kolejny członek rodziny Malfoy.

- Kochany, tu jesteś. Od godziny jestem na sali zabawiana przez innych mężczyzn. Nie uważasz, że powinieneś się mną zająć? – Narcyza z uśmiechem podeszła do męża i położyła mu rękę na ramieniu.

- Wybacz, skarbie. Przepraszam, panowie, jednak nie mogę dłużej zaniedbywać mej kobiety, już i tak się zasiedziałem. – Hermiona po raz pierwszy widziała Lucjusza, który był delikatny. Jak widać, żona była jego prawdziwą miłością i budziła w nim ludzkie odruchy. On ujął blondynkę za dłoń i poprowadził w kierunku sali bankietowej.

Właśnie minęła dwudziesta, więc bankiet trwał od dwóch godzin, gdy pojawił się Draco.

- Witaj, mała – podszedł i pocałował ją przez bar, gdy tylko wychyliła się na tyle, by czar nie pozwalający sięgnąć innym za bar jej nie obejmował.

- Draco, nie powinno cię tu być…

- Dlaczego? Przecież mówiłem, że przyjdę do ciebie.

- Tak, wiem, ale tu są twoi rodzice. Wcześniej nie wiedziałam, że tu się pokażą.

- Tak… ja też nie wiedziałem. No cóż, musieli się w końcu dowiedzieć, a tu nie będą we mnie rzucać klątwami.

- To nie jest dobry pomysł, ja nie mogę pozwolić na burdy przy barze…

- Wyjdziemy na dwór.

- Malfoy! Ja nie żartuję!

- Teraz to Malfoy? Już nie przesadzaj, bo nie uwierzę, że się ich boisz.

- Oczywiście, że się nie boję, jednak ja tu pracuję! Wiesz, że nie mogę stracić tej pracy.

- Wiesz, że przy mnie nie musisz pracować.

- Draco… Rozmawialiśmy o tym i nie będę na twoim utrzymaniu, zwłaszcza, że muszę pomóc rodzicom.

- Dracon? – usłyszeli piskliwy głos.

- Witaj, matko.

- Co ty tutaj robisz?! Powinieneś być w szkole!

- W czasie weekendu, jako prefekt,  mogę wyjść za zgodą opiekuna domu. Przyszedłem do Hermiony.

- Synu?

- Witaj, ojcze.

- Czy możesz nam powiedzieć, co tu robisz?

- Jak już tłumaczyłem matce, prefekci mogą przebywać poza szkołą za zgodą opiekunów domu.

- Oczywiście, wiem o tym, ale co robisz tu i czemu rozmawiasz z nią.

- Ponieważ Hermiona jest dla mnie ważna i chcę jej dotrzymać towarzystwa przy pracy.

- Nie bądź śmieszny! To szlama!

- Dla mnie status krwi jest równie ważny, co twoje zdanie!

- Nie pozwalaj sobie, szczeniaku!

- Przepraszam bardzo, czy mogli by panowie nie podnosić głosu?

- Zamknij nie brudna dziwko, to że…

- Sam się zamknij i nie waż się jej tak nazywać! – Draco po raz pierwszy naprawdę sprzeciwił się ojcu.

- Podnosisz na mnie głos? I to w obronie szlamy?!

- Draco, proszę, wyjdźcie. – Hermiona wyszeptała.

- Ojcze, to nie jest dobre miejsce na awantury.

- Jak nie! To knajpa, tu zawsze są burdy! Zwłaszcza, że przebywają tu takie osoby!

- Jakie osoby?! Mugolskiego pochodzenia?! To nic nie zmienia!

- Od kiedy jesteś taką pizdą, żeby nie umieć wprost powiedzieć tego, co naprawdę myślisz? Uważasz, że seks jest dobrym powodem do zmiany poglądów?!

- Ona ze mną nie sypia! I właśnie od teraz nie jestem, jak ty to elokwentnie określiłeś, pizdą. Po raz pierwszy powiedziałem, to co naprawdę myślę!

- Ty niewdzięczny gówniarzu!

- Lucjuszu. Uspokój się, robi się widowisko. – Narcyza po raz kolejny położyła dłoń na ramieniu męża, jednak teraz by go uspokoić.

- Narcyzo, nie pozwolę, by nasz syn splamił nasz ród.

- Wydziedziczcie mnie, nie będzie problemu, z chęcią wezmę nawet inne nazwisko. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

- O nie. Nie wydziedziczę cię. Masz sprostać wymaganiom tradycji, a nie uciekać jak tchórz!

- Tylko tchórz nie walczy o miłość, ja nie zostawię Hermiony.

- Nie będziesz z nią!

- Lucjuszu, wyjdź na dwór ochłonąć, ja porozmawiam z naszym synem. – Narcyza zacisnęła mocno dłoń, którą trzymała na ramieniu męża. On w końcu wziął głęboki oddech i ruszył w stronę tarasu. Dopiero wtedy zorientował się, jak wiele osób obserwowało ich kłótnię. Jak wielu usłyszało wyzwiska padające z jego ust, jak wiele zniszczył i ile osób słyszało, jak syn mu się otwarcie sprzeciwia. Gdy zniknął za drzwiami, został by przysłuchiwać się rozmowie małżonki z synem. Wiedział, że on całkowicie spieprzył sprawę i nie może jeszcze bardziej pogrążyć rodziny.

- Synu, od kiedy to trwa?

- W wakacje wszystko się zaczęło, później wszystko zepsułem  i udało mi się odzyskać dopiero kilka tygodni temu. Wiem, że was zawiodłem, ale nie mogę znów jej stracić.

- Panno Granger, czy kocha pani mojego syna?

- Tak, pani Malfoy. – Hermiona lekko się zarumieniła.

- Matko, możecie mnie wydziedziczyć, wykląć z rodu, usunąć z drzewa genealogicznego. Ja to zrozumiem, ale nie pozwolę, byście zniszczyli moje szczęście.

- Draco. Musisz pamiętać, że twój ojciec jest bardzo tradycyjny.

- Wiem o tym i nie każę mu zapraszać Miony na obiady, bankiety i kolacje. Chcę tylko żeby dał mi wolną rękę w moim życiu.

- Jesteś jeszcze taki młody, jesteś pewny, że chcesz zrezygnować ze wszystkiego, co masz dla jednej dziewczyny? Przecież wiesz, jak było z poprzednimi.

- Czy o jakąkolwiek tak długo się starałem?

- Wiem, że nie, ale co jeśli nagle ona cię zostawi?

- Nie zostawię Draco. – Hermiona się wtrąciła.

- Nie rozmawiam z panią, panno Granger.

- Jeśli kiedykolwiek mnie zostawi i tak nie wrócę do domu. Nie mógłbym znów żyć starymi zasadami. Ja chcę swojego życia, a nie życia przodków.

- Ja ci nie zabronię spotykania się ze… z mugolaczką. Dopilnuję, by ojciec też tego nie zrobił, ale nie powstrzymam go od wykluczenia cię z rodu.

- Niczego innego nie oczekiwałem.

- Pójdę do Lucjusza.

Pani Malfoy zniknęła na tarasie, a cały tłum rozejrzał się po sobie. Nie spodziewali się takich atrakcji na bankiecie. Pierwszy odezwał się Draco.

- Skarbie, możesz mi nalać pół porcji ognistej. Muszę to przetrawić.

- Oczywiście, Draco. – Hermiona nalała pięćdziesiąt mililitrów do szklaneczki i podała je chłopakowi z lodem. Od razu ludzie, którzy do tej pory się przyglądali sytuacji, podeszli do baru i zasypali Hermionę zamówieniami. Ona wszystko cierpliwie podawała i zapisywała. W przeciągu trzydziestu minut rozlała trzy butelki ognistej, skończyła beczkę kremowego i trzy butelki wina skrzatów. Gdy obsłużyła ostatniego gościa i została sama przy barze z blondynem, wyszła zza lady i podeszła do niego. Objęła go na wysokości klatki piersiowej i się mocno przytuliła. – Co teraz będzie?

- Jak to co będzie? Poczekam aż skończy się ten bankiet, weźmiesz wypłatę i wrócimy do zamku.

- Wiesz, że ja nie o tym…

- Mała, kocham cię, a ty mnie, co ma być to będzie. Jeśli ojciec mnie wydziedziczy, to mam spadek po dziadku Abraxasie. Wynajmę pokój na wakacje, może nawet tutaj, a po szkole znajdę pracę, mieszkanie i będę żyć dalej. Może przejmę nazwisko matki.

- I ty to mówisz tak spokojnie?

- Oczywiście. – Cmoknął ją lekko w czoło. – A teraz wracaj za bar. Widzę na schodach nowych klientów. Posiedzimy ile trzeba i dziś cię już nie puszczę od siebie, będziesz siedzieć całą noc ze mną.

- Jak chcesz wrócić do zamku, to postaram się o zastępstwo…

- A pozwolisz mi kupić sukienkę, na którą właśnie zarabiasz?

- I tak w jeden wieczór na jakąś wyjątkową kreację nie zarobię, a po drugie to ty właśnie jesteś na dobrej drodze to straty majątku przeze mnie.

- Nie tracę majątku. Mówiłem, mój majątek to spadek Abraxasa, który jest co najmniej tak samo duży, jak mojego ojca. Więc do końca życia mogę obsypywać cię prezentami i żyć w luksusach, a i tak niczego mi nie braknie.

- Klienci. Co mogę podać? – zwróciła się do Kingsleya i pani Zabini.

- Dla pani poproszę wino półwytrawne rocznik co najmniej dziewięćdziesiąt pięć, a dla mnie jakiś dobry koniak. Zdaję się na ciebie, Hermiono.

- Już podaję – odpowiedziała, jak zwykle, z uśmiechem. Nalała odpowiednich trunków i podała gościom.

- To co, pozwolisz mi kupić tę sukienkę?

- Pójdę w tej, co ostatnio mi kupiłeś i możemy wrócić do domu.

- Ale ona nie pasuje na bal. Pozwól mi kupić jakąś długą suknię, co powiesz na kolor wrzosowy? Pięknie komponowałby się z twoimi włosami, a ja bym mógł z łatwością znaleźć odpowiedni krawat.

- Draco ma rację, we wrzosowym byłoby pani pięknie, a ja mógłbym z chęcią dołożyć starań, by suknia była dokładnie do pani dopasowana, w ramach przeprosin za wcześniejsze przykre przedstawienie.

- Dziękuję panie Malfoy, jednak jestem w stanie sama za siebie płacić, a przekupienie mnie sukienką nie wchodzi w grę.

- A przeprosiny pani przyjmie? Poniosło mnie.

- Przyjmę, jednak proszę nie udawać nagłej zmiany poglądów. Z pewnością jest to zasługa pana małżonki, a ja nie lubię bycia nieszczerym. Lepiej żeby pan syna przeprosił i go nie pozbawiał rodziny.

- Hermiono, odpuść mu, dużo go kosztowało przyznanie się do błędu i chęć zadośćuczynienia.

- Draco, przebaczenia nie można kupić.

- Wiem. Hermiono, wróćmy do szkoły… Znajdziesz to zastępstwo?

- Jasne.

Miona poszła do szefa powiedzieć, że czuje się okropnie i potrzebuje kogoś innego na jej miejsce. W tym samym czasie między Malfoyami  doszło do krótkiej rozmowy.

- Ojcze, czemu nagle zmieniłeś zdanie?

- Zmieniłem je, gdy słyszałem rozmowę twoją i Narcyzy.

- Czemu?

- Musisz ją kochać, a ja poślubiłem Narcyzę zamiast panny Aleksandry Parkinson, ponieważ to ją kochałem. Tylko, że ja wybrałem odpowiednią partnerkę.

- Hermiona jest odpowiednia dla mnie.

- Teraz to wiem, skoro jesteś w stanie poświęcić własną matkę dla niej.

- Ojcze…

- Wiem, że zniszczyłem szansę na zdrową relację z panną Granger, jednak chcę jeszcze odbudować tę, która jest między nami.

- Hermiona ma ogromne serce, mi wybaczyła pięć lat, a później kolejną ogromną gafę… Jeśli ci na mnie zależy, znajdziesz sposób, by ją do siebie przekonać.

- Zauważ, że już próbowałem.

- Kupić jej sukienkę… To nie ten typ kobiety. Ona nigdy nie oczekiwała ode mnie prezentów, a nawet jest im przeciwna. Patrzy na człowieka, a nie jego skrytkę.

- To co mam zrobić?

- W tej chwili się z nią pożegnaj bez nazywania jej szlamą, a za tydzień lub nawet więcej wyślij do mnie zaproszenie dla dwóch osób na kolację w naszym dworze.

Hermiona właśnie wchodziła po schodach z sakiewką z wypłatą i ruszyła za bar po swoje rzeczy. Za nią szła inna kelnerka.

- Ann, tu masz wszystkie zapasowe butelki. Dopiero co podłączyłam beczkę z piwem. Żeby lać piwo odpychasz końcówkę, a żeby zrobić pianę na moment przyciągasz. Na tym pergaminie zapisujesz wszystko, co wydasz, ludzie ci nie płacą. To chyba wszystko.

- Dzięki za wyjaśnienia, Miona.

- A, jeszcze tu masz miarki. Dwieście mililitrów, sto i pięćdziesiąt. Więcej ci nie jest potrzebne.

- Idź już, widać jaka jesteś blada. I dzięki za wyjaśnienia.

- Pa, Ann – Miona uśmiechnęła się szeroko do znajomej i założyła kurtkę. Draco wziął od niej torbę, żeby nie dźwigała. – Dobranoc, państwu – powiedziała głośno i ruszyła w stronę wyjścia.

- Do widzenia, panno Granger. Synu.

Hermiona zdziwiona weszła do kominka z Draco i szybko znaleźli się w jego sypialni.

- Chodź, mała. Dam ci koszulkę i idź pod prysznic. – Blondyn wyszczerzył się do niej, podając jej koszulkę z godłem Slytherinu. Reszta nocy minęła im na tuleniu siebie podczas snu.