Poranny rytuał

Każdy widzi we mnie potwora bez serca. Czemu? Bo jestem Draco Lucjusz Severus Albert Malfoy. Co z tego, że wojna skończyła się trzy lata temu, a ja zostałem uznany za szpiega na rzecz Zakonu. Mimo to każdy wie, że jak tylko wstaję, układam włosy pod toną żelu i pożeram jakąś szlamowatą dziewicę na śniadanie, bo przecież bez takich atrakcji to stracony poranek. Po tym wszystkim idę nakarmić smoka, którego hoduję w ogrodzie dworu, kośćmi i resztkami trzewi danej szlamy i ruszam do pracy w firmie ojca, gdzie cały dzień będę popijać herbatkę i nic nie robić.

A tak naprawdę, gdy wstaję po ledwo przespanej nocy, w ciągu której męczą mnie koszmary, nawet nie myślę o jakimkolwiek układaniu włosów. W mojej posiadłości nie widać ani mugolaczek, ani, tym bardziej, dziewic. Wchodzę do kuchni, gdzie czeka już na mnie jajecznica z dwóch jajek i sporą dawką pieprzu. Podchodzę do najzwyklejszej mugolskiej kawiarki i robię americano na bazie podwójnego espresso, dodaję pół łyżeczki brązowego cukru, a w stronę mleka nawet nie patrzę. Mieszam dokładnie osiem razy. To wystarcza, by cukier się rozpuścił. Wypijam kawę kilkoma łykami. Zjadam jajka i tosty, kieruję się do pracy, w której spędzę co najmniej dwanaście godzin i na pewno nie będę miał czasu na popijanie herbatki.