Perfumy cz. I

Po pierwsze: wszystkim życzę wesołych świąt i mokrego poniedziałku. :)

Po drugie właśnie doczekaliście się mojej pierwszej miniaturki. Mam nadzieję, że się

nie zawiedziecie. WSTAWIAM ANKIETĘ, KTÓRA ZDECYDUJE O 

DALSZYCH LOSACH TEJ MINIATURKI. Więc głosujcie, macie na to tylko tydzień

później ja będę miała tyle samo czasu by to napisać. :)

~~~~~~~~~~

Siedział w Hogwarckiej bibliotece. Jako jeden z nielicznych wrócił zaliczyć ostatni rok. Nikt nie patrzył już na to, że musiał być śmierciożercą. Teraz gdy nie miał rodziców, a jego nazwisko wszystkim kojarzyło się z Czarnym Panem  musiał sam zadbać o swoją przyszłość. Miał pieniądze i rezydencje. No teraz „jedynie” dwie. Pozostałe sprzedał. Nie miał z nich szczęśliwych wspomnień. Ogólnie nie posiadał ich zbyt wiele. Teraz był kwiecień. Biblioteka powoli się zapełniała. Uczniowie siódmego roku przypomnieli sobie o OWTMach. Jednak on uczył się już od września.

Draco Malfoy od września każdą wolną chwilę w ciągu dnia nie zajętą lekcjami ani quidditchem  spędzał w bibliotece. Nawet stara bibliotekarka go polubiła. Co nie znaczy że nocami spał. Co to, to nie. Bawił się, ale dużo spokojniej. Dziewczyny zaciągał do łóżka, ale w dużo mniejszych ilościach i nie dbał o to. Wszystko po nim spływało. No prawie wszystko.

Kilka dni temu znalazł małą buteleczkę perfum na jednym stoliku właśnie w bibliotece. U żadnej dziewczyny nie czuł takiego zapachu. Czuł bzy i lekką nutę imbiru dzięki czemu zapach był lekko korzenny. Od zawsze zastanawiał się skąd taka mieszanka w jego amortencji. Nadal nie wiedział do kogo ona należy. I chyba bał się dowiedzieć. Gdyby tak nie było to by ją po prostu oddał bibliotekarce czy Filchowi. On wolał mieć ją postawioną przy łóżku i przed zaśnięciem jeszcze raz sprawdzić czy to na pewno ten zapach co w jego amortencji. Od kiedy miał te perfumy śniła mu się jakaś dziewczyna. Nie umiał o niej nic powiedzieć, tylko tyle że ją bardzo dobrze znał i że miała na sobie ten niesamowity zapach.

Nie wiedział po co wrzucił ten flakonik do swojej torby. Teraz siedział i myślał o nim zamiast skupić się na runach, które chciał przetłumaczyć dla wprawy. Nagle usłyszał głośny wrzask co go niesamowicie zdziwiło. Przecież to biblioteka. Pani Prince chce zabić każdego kto za głośno oddycha, a tu taki wrzask.

- Malfoy! Do cholery! Ukradłeś moje perfumy!

- Uspokój się Granger, ja niczego nie ukradłem – silił się na spokojny ton. Jednak to, że od końca wojny jej nie obraża, nie znaczy że pozwoli się oskarżać o kradzież. Hermiona była wściekła. Straciła swoje ulubione perfumy, które dostała od rodziców nim wyczyściła im pamięć. A teraz widzi je w torbie Malfoya.

- Tak? To czemu moje ulubione perfumy leżą na wierzchu w twojej torbie, gdy ja nie umiem ich  znaleźć od kilku dni?! – Gdyby to było możliwe zabiła by właśnie Dracona samym wzrokiem. A paznokcie wbijała sobie w dłonie byle by go tylko nie pobić.

- Panno Granger. Jak się pani zachowuje! To biblioteka a nie stadion do quidditcha! Proszę wyjść. Pani i pan Malfoy też. – Wywarczała stara bibliotekarka. Hermiona podeszła i zabrała perfumy, po czym z dumnie podniesioną głową wyszła z pomieszczenia. Po kilku sekundach gdy już dotarło do niego, że to ta Gryfonka mu się śniła, a pani Prince zrozumiała, że to jej ulubiona uczennica dała się ponieść, wywaliła Malfoya za ucho ze swojej świątyni. Młody Ślizgon szedł i przeklinał wszystko i wszystkich. A najgorliwiej przeklinał właścicielkę perfum….

Kilka kolejnych tygodni to była katorga dla niego. Chodził jak struty. Bez tego zapachu źle sypiał. A Granger ciągle miażdżył wzrokiem. Nienawidził jej jeszcze bardziej. Zaciskał zęby gdy czuł jej perfumy, a teraz czuł je przy każdym najmniejszym ruchu powietrza. Wieczorami nie imprezował, ani nie pozwalał żadnej dziewczynie na przebywanie w jego łóżku. Upijał się ognistą marząc o jej zapachu. Była jego największym przekleństwem. Gdy skończył się maj i OWTMy nie wiedział co z sobą zrobić. Chciał się odciąć od wszystkich i wszystkiego. Poszedł nad jezioro. Wszyscy imprezowali w pokojach wspólnych.

Wtedy na pomoście zobaczył ją. Siedziała tyłem do niego. Wpatrywała się w zachodzące słońce, a może miała zamknięte oczy i tylko pozwalała ostatnim promieniom otulać jej twarz. To teraz nieważne. Podszedł niedaleko niej. Usiadł na brzegu i wpatrywał się w jej plecy. Czemu to jej zapach miał w swojej amortencji, czemu nie mógł się go pozbyć z głowy. Ona jakby go usłyszała odwróciła się i spojrzała prosto w jego oczy. Szybko się podniosła i chciała odejść jednak gdy przechodziła obok niego usłyszała ciche.

- Zostań. Proszę.

- Kpisz sobie? Prosisz szlamę żeby została?

- Wiem, wiem… Odpuść mi. To jedyny sposób, żeby poczuć ten zapach.

- Co cię wzięło z tym zapachem?

- Będziesz się śmiać…

- A co cię moje zdanie obchodzi?

- Też fakt… No dobra. Sama tego chciałaś. Czuję go w swojej amortencji, a od kiedy znalazłem tą buteleczkę prześladuje mnie w każdej chwili. A odkąd wiem, że należy on do ciebie….

- Co, boli to, że podoba ci się mój zapach.

- On nie ma prawa mi się podobać. Zapomniałaś?

- Och jasne. Wielki pan arystokrata i mała brudna szlama…

Chyba jeszcze nie widział jej tak zrezygnowanej. Podniosła się i odeszła w stronę szkoły. On jeszcze długo siedział. Przecież nie pobiegnie za nią. Co on jakiś Romeo? Myślał o jej zrezygnowanym tonie. A co jeśli on jej się też podoba? Siedział tak prawie do północy. Dopiero wtedy się podniósł z piasku i ruszył do zamku. Po drodze wstąpił do kuchni, bo od kilku dni prawie nie jadł. Gdy znów poczuł ten zapach od razu życie nabrało braw, a on apetytu. Zjadł ogromną kolację, którą skrzaty przygotowały z radością. Później udał się do dormitorium. Wziął odprężający prysznic i z uśmiechem położył się spać. Następnego dnia była sobota, jednak on się wcześnie obudził i miał o wiele gorszy humor niż wieczorem. Gdy wyszedł z łazienki zauważył dziwne światło na jego szafce nocnej. Nie zdziwił go sam fakt światła. Wiedział, że w taki sposób materializują się przedmioty wysłane przez odpowiednie zaklęcie. Jednak on nie spodziewał się niczego dostać. Gdy światło zniknęło zobaczył tak dobrze mu znany flakonik perfum i kawałek pergaminu. Pierwsze co to sprawdził zapach perfum. To naprawdę były jej perfumy. Gdy poczuł ten zapach skierował wzrok na kartkę.

Malfoy,

nie wiem o co chodzi z tymi perfumami,

jednak przeszukałam cały kufer i znalazłam

jeszcze jedną butelkę. To dla Ciebie, żebyś

mógł je czuć nie brudząc się szlamem.

                                     Hermiona Granger

Dziwnie się poczuł, ta dziewczyna tak się poświęciła, żeby on miał przy sobie jej zapach. Na serio chodzi o niego, czy to ona nie może go znieść. W sumie nic dziwnego. Na pewno ona nie chce być zagadywana przez niego. Przecież go nienawidzi i bardzo dobrze.


Tak minął czas do końca roku szkolnego i przez wakacje i kolejne siedem lat pracy.

Po siedmiu latach wpadł na piękną brunetkę pachnącą bzem i imbirem. Otworzył szerzej oczy.

- Hermiono!

Ona zdziwiona popatrzyła kto ją woła. Na początku go nie poznała, a jednak to Malfoy.

- Tak?

Spytała cierpko. Nie miała ochoty psuć sobie jeszcze bardziej tego dnia. Już wystarczyło jej, że przed chwilą przyłapała Rona na zdradzie z Lavender.

- Wtedy nie podziękowałem ci za perfumy. Pamiętasz, tą buteleczkę, dałaś mi ją przed końcem szkoły. Jednak jest coś jeszcze. Te perfumy są boskie, mam jeszcze prawie całe, jednak one najpiękniej pachną na tobie. Pozwól mi zaprosić się na kolację. Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu. Gdy nie brakuje mi zapachu, brakuje mi osoby, która go nosiła od zawsze. Jeszcze nim to zauważyłem. Zgodzisz się?